Half april kreeg Wester-Amstel bezoek van Fons Bongers van Vogelbescherming Nederland. Hij kwam een havikshorst inspecteren, oftewel een nest met haviken. We waren totaal verrast! Hij wenste een telling te maken van het aanstaande vogelgrut. We misten wel eens een kip of een vrijwilliger op leeftijd, maar verder hadden we weinig tijd om in de boomkruinen te kijken en daarom was dit jonge haviken-gezin ons compleet ontgaan. Fons, door ons omgedoopt tot de “Havikman’, had de afgelopen jaren onze buitenplaats reeds vele keren bezocht en kende het zwerk boven ons beter dan wijzelf.
Met een boomlange uitschuif-hengel wrong de Havikman een piepklein cameraatje in het nest. Ondertussen cirkelende de ouders boos rond.
René mocht een foto-moment uitkiezen waarop vier eieren te zien waren en uit één stak al zelfs een snaveltje. We waren overmand van trots en ontroering met deze aanstaande gezinsuitbreiding op onze buitenplaats.
Op een mooie middag einde mei stond een groeiend leger vogel-voyeurs onder de boom waar de haviksfamilie nestelde. De jongen zouden geringd worden. Een klimmer van de Vogelbescherming werd in een levensgevaarlijk klimtuig hoog boven in het bladerdak gehesen, waar nog slechts zijn witte bejaarde kuif zichtbaar was. Gelukkig deed hij dit al meer dan dertig jaar. Zo nu en dan riep Fons de Havikman naar boven of het goed ging of werd hij gewaarschuwd voor ‘duik-vluchtende’ havik-ouders, die dit bezoek duidelijk minder fijn vonden.
Eindelijk kwam de klimmer weer naar beneden vergezeld van een mollig, drietal havikjes. Eén jong had het helaas niet gehaald en dit hield de ons vrijwilligers duidelijk meer bezig dan de vogelaars. Zij waren wel wat gewend van dit roofzuchtige vogel-volkje. De havikjes hadden al het formaat van een flinke diepvrieskip. Hun snavels stonden wijd open, echter zonder dat er geluid uitkwam. Wat in hun klauwtjes verzeilde, werd niet meer losgelaten. Geroutineerd werden ze door de Havikman gewogen en geringd.
Inmiddels wilde iedereen een selfie met zo’n ‘nu-nog-lieverd’, of probeerde de mooiste close-up te maken van hun streng starende ogen en de muis-klare snavels. Maar voordat we het wisten werd deze ‘fine-fleur’ van onze boomkronen weer terug gehezen in hun vertrouwde nest.
En wij gingen weer verder met onze eeuwige strijd tegen het onkruid en andere ‘uit-de-hand-lopende’ natuurverschijnselen. Dit keer in de volle wetenschap dat we van boven in de gaten werden gehouden…
Door: Ruud Vrielink