Hoe houden we onze voeten droog? Dat is al drie-en-een-halve eeuw een vraag die door de hoofden van Wester-Amstel bewoners speelt. Voor de meeste grote stadsbewoners is de strijd tegen het water abstract. Op Wester-Amstel, en bij vele andere Amsteldijk-bewoners speelt deze strijd zich onder onze voeten af. De meest recente veldslag was in de boomgaardlaan.
Iedereen die iets kent van de geschiedenis van het Amstelland, weet dat dit een veengebied is, waar eeuwen geleden een klein ontwateringsstroompje, de Amstel, door heen liep. Het veengebied klinkt in, en zakt met een meter per eeuw. De Amstel steekt inmiddels – machtig ingeklemd door forse rivierdijken – boven het landschap uit.
Dat inklinken van het veen gaat niet overal even hard. Dichtbij de rivier, met veel klei-afzettingen, verloopt dit langzamer dan in de verder van de rivier gelegen delen. Zo is er op Wester-Amstel inmiddels anderhalve meter hoogteverschil tussen het hoogste deel vooraan en het diepste punt van het parkbos achterin. We hebben vier verschillende waterniveaus. Vijf als je die van de Amstel meerekent. U ziet het, als u het doorheeft.
Al drie-en-een-halve eeuw is de vuistregel: iedere generatie hoogt de paden op met 30 centimeter. Dat gebeurt met horten en stoten. Zo is bij de sloop in 1965 van het nabijgelegen Café t’ Koetje een groot deel van het slooppuin vergruizeld op de paden beland. En zijn in 1984 met behulp van tien-tonners – zwaar kaliber vrachtwagens – en een speciaal voor hen aangelegde dam, alle paden in één keer van een dikke laag zand voorzien. De afgelopen twintig jaar hebben we het stukje bij beetje gedaan. We hogen ieder jaar een pad op. Zand wordt aangevoerd met trekkers die nét door de poort kunnen. En handwerk van de vrijwilligers doet de rest.
Met tot nu toe één uitzondering. De boomgaardlaan. Die was de afgelopen 350 jaar nog nooit opgehoogd. Gemaakt in 1662 van een pakket zand van meer dan een anderhalve meter hoog, en rustend op klei, niet veen, bleef het hier altijd droog. Tot de afgelopen jaren. Langs de kant met de Amstel waren kleine dijkjes ontstaan van bagger uit de sloot. Het pad lag lager dan de sloot zelf. We vreesden voor een doorbraak. En de laan werd steeds drassiger.
Deze winter maakten we de inhaalslag. Met hulp van de firma Zeldenrijk. Het ziet er uit alsof het nooit anders geweest is. En u kunt weer zorgeloos met droge voeten door de boomgaardlaan lopen. Totdat u in een ander deel van het park weer op een nieuwe modderpoel stuit. Zo blijven we bezig…
Door: Søren Ludvig Movig